Eerdere studies suggereerden dat interleukine 33 (IL-33) invloed heeft op de bevattelijkheid voor het ontwikkelen van astma. Het monoklonale antilichaam itepekimab, gericht tegen IL-33, toonde dan ook klinische activiteit bij astma en hierbij werd ook potentie gezien voor COPD-patiënten. In een nieuwe fase IIa-studie werd bekeken of genetische varianten betrokken bij de IL-33-route geassocieerd zijn met COPD. Daarnaast werd itepekimab toegediend aan patiënten met matig-ernstige tot ernstige COPD om te zien of deze therapie ook bij hen effectief is en zonder onacceptabele toxiciteit. De resultaten werden onlangs gepubliceerd in The Lancet Respiratory Medicine.1
De onderzoekers bekeken allereerst genetische varianten in de IL-33-route die een ‘loss-of-function’ of ‘gain-of-function’ konden veroorzaken. Hierbij werd een verlaagd risico op COPD gezien bij varianten die een verlies van functie veroorzaakten. Bij gain-of-function in IL33– en IL1RL1-varianten werd juist een verhoogd risico op COPD gezien.
In de fase IIa-studie werden 343 patiënten vanuit 83 studiecentra geïncludeerd met matig-ernstige tot ernstige COPD, ondanks standaardtherapie, die momenteel of eerder rookten, tussen de 40 en 75 jaar oud waren, minstens een jaar gediagnosticeerd met COPD waren en een stabiel regime ontvingen van driedubbele inhalatie- of dubbele inhalatieonderhoudstherapie. De deelnemers werden 1:1 gerandomiseerd naar behandeling met itepekimab (300 mg) of placebo, elke twee weken toegediend als twee subcutane injecties voor een periode van 24-52 weken. Het primaire eindpunt studie van de studie was de jaarlijkse frequentie van matig-ernstige tot ernstige acute COPD-exacerbaties tijdens de behandelperiode. De belangrijkste secundaire uitkomstmaat was het prebronchodilatator FEV1-verschil tussen baseline en week 16-24.
De jaarlijkse exacerbatiefrequentie was afgenomen bij gebruik van itepekimab, maar dit verschil was niet significant. Bij patiënten die placebo ontvingen werden jaarlijks gemiddeld 1,61 (95%-BI: 1,32-1,97) exacerbaties gezien en bij itepekimab-behandelde patiënten gemiddeld 1,30 (95%-BI: 1,05-1,61; relatief risico [RR]: 0,81; p=0,13). Er werd wel een significante afname gezien in het prebronchodilatator FEV1 bij patiënten die behandeld werden met itepekimab (gemiddelde 0,06 liter) en niet bij patiënten die placebo ontvingen (0,0 liter; verschil: 0,06 liter; p=0,024) tussen baseline en week 16-24.
Bij patiënten die eerder hebben gerookt werd een grote afname gezien in het aantal acute COPD-exacerbaties bij behandeling met itepekimab ten opzichte van placebo (RR: 0,58; 95%-BI: 0,39-0,85; p=0,0061). Tevens was de FEV1-verbetering groter met itepekimab dan met placebo (gemiddelde verschil: 0,09 liter; p=0,0076). Bij COPD-patiënten die tijdens de studie nog rookten werd geen exacerbatievoordeel gezien (RR: 1,09; p=0,65) noch een FEV1-voordeel (gemiddeld verschil: 0,02; p=0,54).
Bijwerkingen die tijdens de behandeling optraden, werden gerapporteerd bij 78% van de patiënten in de itepekimab-arm en 80% in de placebo-arm. De meest voorkomende bijwerkingen waren nasofaryngitis (16% met itepekimab versus 17% met placebo), bronchitis (10% met itepekimab versus 8% met placebo), hoofdpijn (8% versus 13%) en infectie aan de bovenste luchtwegen (8% versus 9%).
CONCLUSIE
In de gehele onderzochte populatie werd het primaire eindpunt van significante verbetering in exacerbatiefrequentie niet gehaald. In de subgroep COPD-patiënten die eerder rookten werd wel een significante verbetering hierin gezien, alsmede een verbetering in longfunctie. Aangezien wordt geschat dat de COPD-populatie voor circa 75% uit eerdere rokers bestaat is dit een aanzienlijke patiëntenpopulatie die mogelijk voordeel kan behalen uit itepekimab-behandeling.2 Momenteel wordt daarom in twee fase III-studies de effectiviteit en het bijwerkingenprofiel van itepekimab verder onderzocht in deze subgroep.
Referenties
Naar boven
