Het anti-interleukine (IL)-5 monoklonale antilichaam benralizumab is in Nederland geïndiceerd als aanvullende onderhoudsbehandeling bij volwassen patiënten met ernstig eosinofiel astma (‘serious eosinphilic asthma’, SEA) waarbij de ziekte onvoldoende onder controle is bij behandeling met een hoge dosis inhalatiecorticosteroïden en langwerkende β-agonisten.1 De injectietherapie is goedgekeurd aan de hand van een dubbelblinde, placebogecontroleerde fase III-studie met 2.505 ongecontroleerde astmapatiënten.2 Hier bleek de toediening van benralizumab te leiden tot significant lagere jaarlijkse exacerbatiepercentages in vergelijking met placebo. Daarnaast zorgde het monoklonale antilichaam voor een significante verbetering wat betreft FEV1 (pre-bronchodilator) en de totale astmasymptoomscore. Onlangs is er een nieuwe studie gepubliceerd waarin de effectiviteit van benralizumab in de praktijk werd onderzocht.
Deze retrospectieve ‘real-world’-studie van dr. Joanne Kavanagh en collega’s includeerde alle patiënten die binnen een tertiair astmacentrum in het Verenigd Koninkrijk tussen mei 2018 en april 2019 wegens ernstige astma werden behandeld met benralizumab.3 Van deze totaal 136 patiënten konden uiteindelijk 130 patiënten worden meegenomen in de analyse. De baselinekarakteristieken van deze patiënten waren vergelijkbaar met de gemiddelde populatie van ernstig eosinofiel astmapatiënten: 61,5% was vrouwelijk, de gemiddelde leeftijd was 53 jaar en de gemiddelde BMI was 31,1 kg/m2. Verder had 12,3% van de patiënten al eerder omalizumab ontvangen en ontving 36,9% eerder mepolizumab en/of reslizumab.
Na het volgen van de patiënten voor 48 weken behandeling met benralizumab bleek dat de algehele ziektecontrole significant was verbeterd tijdens de behandeling. Zo werd een reductie gezien van 72,8% in het jaarlijkse exacerbatiepercentage: van 4,92% (±3,35) naar 1,34% (±1,71, p<0,001). Daarnaast verbeterde ook de longfunctie: de FEV1 steeg met 140 ml (p<0,001). Verder verminderde de oncontroleerbaarheid van de astma met een afname in ACQ6-score van 2,90 naar 2,15 (p<0,001). Bovendien was de astmagerelateerde kwaliteit van leven beter tijdens behandeling met benralizumab, zo bleek uit de stijging van de mAQLQ-score van 3,46 (±1,49) naar 4,35 (± 1,51; p<0,001). Ook in het bloed was het effect van benralizumab zichtbaar: het aantal eosinofielen in het perifere bloed nam significant af: van 0,2*109 eosinofielen/l naar 0,0*109 eosinofielen/l.
Een ander effect werd gezien bij patiënten die prednisolon gebruikten (n=74, 56,9%): bij hen nam de benodigde dosis af van mediaan 10 mg/dag (95%-BI: 5-20) bij baseline naar mediaan 0 mg/dag (95%-BI: 0-10) na 48 weken. Daarbij konden 38 van de 75 SEA-patiënten helemaal stoppen met de orale corticosteroïden.
In conclusie zorgde benralizumab in deze ‘real-world’-studie voor vergelijkbare effecten als in de registratiestudie. Zo verminderde het aantal exacerbaties, de hoeveelheid eosinofielen in het bloed en de benodigde prednisolondosis. Daarnaast steeg de FEV1, astmacontrole en astmagerelateerde kwaliteit van leven bij behandeling met benralizumab.
Referenties
Naar boven
