Een hoger aantal eosinofielen voorafgaand aan de behandeling van moeilijk te behandelen COPD met een inhalatiecorticosteroïde-bevattende tripeltherapie is geassocieerd met een lager aantal gevallen van cardiovasculair overlijden en niet-fataal myocardinfarct in vergelijking met duale therapie bestaande uit glycopyrronium en formoterol. Dat zijn de bevindingen uit het onderzoek dat Prof. dr. Mona Bafadhel presenteerde tijdens het ERS congres.1
Prof. dr. Mona Bafadhel (university of Oxford, Verenigd Koninkrijk)
Van inhalatiecorticosteroïden is bekend dat de klinische voordelen groter zijn bij COPD naarmate sprake is van een hoger eosinofielengetal. Eerder werd in onder meer de ETHOS- en IMPACT-studies aangetoond dat toevoeging van inhalatiecorticosteroïden aan een combinatie van langwerkende anticholinergica en bèta-2-agonisten het algemeen sterfterisico verlaagde. In de ETHOS-studie waren deze effecten met een dosis van tweemaal daags 320 μg budesonide toegevoegd aan glycopyrronium (18 μg) en formoterol (9,6 μg) groter naarmate sprake was van een hoger eosinofielengetal.2 In een posthoc-analyse van de ETHOS-data onderzocht Bafadhel of er een verschil was tussen de tripel- en duale therapie voor fatale dan wel niet-fatale cardiovasculaire events en of daarbij een verband bestond met het aantal eosinofielen.
ETHOS was een fase III, dubbelblind gerandomiseerde studie van 52 weken waarin COPD-patiënten werden geïncludeerd die symptomatisch waren ondanks 2 of meer inhalatiemedicijnen en die een voorgeschiedenis hadden van matige of ernstige COPD-exacerbaties. Patiënten werden gerandomiseerd toegewezen aan BGF-320 (2 dd 320 μg budesonide, 18 μg glycopyrronium, 9,6 μg formoterol), BGF-160 (2 dd 160 μg budesonide, 18 μg glycopyrronium, 9,6 μg formoterol), GFF (2 dd 18 μg glycopyrronium, 9,6 μg formoterol), of BFF (2 dd 320 μg budesonide, 9,6 μg formoterol). ‘Major adverse cardiovascular events’ (MACE) voor de huidige analyse werden vastgesteld door een onafhankelijke commissie en geclassificeerd als cardiovasculair overlijden, niet-fataal myocardinfarct, of een niet-fataal CVA. Het aantal eosinofielen werd bepaald voorafgaand aan de behandeling.
Het aantal bevestigde MACE en cardiovasculair overlijden was lager met de behandeling die een inhalatiecorticosteroïde bevatten. Dit was het duidelijkst bij de patiënten die de BGF-320 behandeling kregen. Het gevonden verschil tussen de behandeling met BGF 320 en GFF werd groter naarmate het aantal eosinofielen bij aanvang van de studie groter was (zie Figuur 1).
Figuur 1. Verband aantal eosinofielen bij aanvang en aantal MACE gedurende behandeling.
Wanneer de niet-fatale MACE gegevens werden opgedeeld in niet-fataal myocardinfarct en niet-fataal cerebrovasculaire accident (CVA) kwam naar voren dat er geen verschil zichtbaar was bij niet-fataal CVA, waarbij Bafadhel erop wees dat het slechts om een klein aantal events ging. Voor niet-fataal myocardinfarct gold wel dat het verschil tussen BGF320 en GFF groter was naarmate het eosinofielengetal hoger was.
CONCLUSIE
Deze analyse laat zien dat het sprake is van een mogelijk voordeel van inhalatiecorticosteroïden op het verlagen van het risico op cardiovasculaire overlijden en niet-fataal myocardinfarct. Hoewel het om kleine aantallen ging was een groter effect van de toegevoegde inhalatiecorticosteroïde zichtbaar bij patiënten met een hoger eosinofielengetal voorafgaand aan de behandeling. Deze resultaten zijn verder ook in overeenstemming met de afname in het algemeen sterfterisico met BGF-320 in vergelijking met GFF bij een toenemend eosinofielengeetal zoals eerder werd gerapporteerd voor de ETHOS-studie.
Referenties
Naar boven
